ตอน...ซื้อกล้องตัวแรก
16 มกราคม 2551

ผมเป็นคนที่ชอบการถ่ายรูป มาเป็นเวลานาน ตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก ที่อยากรู้อยากเห็น ในเรื่องนี้มาก ทำไมตัวคน จึงได้เข้าไปอยู่ในแผ่นกระดาษได้ แต่ก็ได้รับฟังมาเหมือนกันว่า ใครที่ถ่ายรูปจะทำให้มีอายุสั้น เพราะมีการถ่ายรูป เป็นการดูดวิญญาณเข้าไปอยู่ในแผ่นกระดาษ ได้ฟังมาก็คิดอยู่เหมือนกันว่า เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ จึงเก็บความคิดนี้มาจนถึงทุกวันนี้ แต่เมื่อถึงเวลานี้ก็ไม่ได้เชื่อตามที่เขาเล่าลือกัน

ผมจำได้ว่าเมื่อครั้งที่ผมเรียนชั้นมศ.1(มัธยมศึกษาปีที่ 1 สมัยก่อน พอจบ ป.7 ก็เรียนต่อ มศ.1หลักสูตรไม่เหมือนสมัยนี้ คือจบป.6 จึงจะเรียนต่อ ม.1 ใช้คำเต็มว่า มัธยมศึกษาปีที่ 1 ) ที่โรงเรียนสมเด็จพิทยาคม ซึ่งเป็นโรงเรียนที่บ้านเกิด และผมก็เป็นนักเรียนรุ่นแรก ที่ได้หมายเลขประจำตัวเลขที่ 1 และที่สำคัญผมเองก็สอบได้ที่ 1 ของโรงเรียน ทุกเทอม เพราะนักเรียนรุ่นแรกตอนนั้น มีเพียง 63 คน ส่วนใหญ่ที่มาเรียนคือเด็กที่สอบเรียนที่ไหนไม่ได้ หรือบางคนก็อยู่ต่างตำบลและต่างอำเภอ ที่อยากจะเข้ามาเรียนในตัวอำเภอ ผมเองก็เช่นกัน ผมพลาดโอกาสจากการสอบเข้าโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย ที่กรุงเทพ จึงกลับมาที่บ้าน ก็พอดี เขาเปิดรับสมัครนักเรียนรุ่นแรก จึงได้เข้ามาเรียนที่นี่ ซึ่งสนุกมาก

ความคิดที่อยากจะมีกล้องถ่ายรูปอยู่ในหัวผมตลอดเวลา วันหนึ่งผมได้หนีแม่ไปเที่ยวในตัวจังหวัดกาฬสินธุ์ ที่มีการจัดงานกาชาด บริเวณหน้าศาลากลางจังหวัด ซึ่งก็มีการออกร้าน ของหน่วยงานจากทางราชการ ในอำเภอต่าง ๆ ขณะเดียวกันก็มีการขายสินค้า ของเอกชน เหมือนกับทุกวันนี้ หล่ะครับ ของส่วนใหญ่ที่นำมาขาย ก็จะเป็นพวกเสื้อผ้า เครื่องครัว ชามกะละมัง เครื่องใช้ไฟฟ้า ของเล่น และกล้องถ่ายรูป

ผมลืมบอกไปว่า การเดินทางไปครั้งนั้น ผมไปคนเดียว ก็รู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่เหมือนกัน เพราะตัวเมืองกาฬสินธุ์ กับตัวอำเภอสมเด็จ ตั้งอยู่ห่างกันประมาณ 40 กิโลเมตร ดูเหมือนไกลมาก แต่ถ้าไปทุกวัน ก็ไม่ไกลมากนัก

เอาหล่ะการไปตัวจังหวัดครั้งแรกของผม จึงไปแบบโดดเดี่ยว แต่ไปตอนกลางวันนะครับ แต่ก็ได้เดินดูของ ปรากฏว่า ผมได้เห็น รถยนต์คันหนึ่ง ที่ท้ายรถเขาเอาของมาขายหลายอย่าง บ้านเราสมัยนี้เรียกว่าขายของท้ายรถนั่นหล่ะครับ ที่ท้ายรถของเขา ปรากฏว่า เขาขายกล้องถ่ายรูป ผมสนใจมาก และได้ยืนพูดคุยกับเจ้าของร้าน เขาบอกว่า กล้องตัวนี้ ยี่ห้อโกดัก รุ่น อินสตาร์เมติค(ต่อมาเรียกกล้องรุ่นนี้ว่า กล้องขุนแผน ) ใช้ฟิมล์ขาวดำ ราคาตัวละ 350 บาท ผมยืนดูด้วยความสนใจ และเกิดอยากได้ขึ้นมาทันที ผมขอมาดู เป็นกล้องเล็ก ๆ เท่าฝ่ามือ ผมจึงบอกเขาว่า พรุ่งนี้ผมจะมาซื้อ จากนั้นผมก็มาขึ้นรถกลับบ้าน ครุ่นคิดตลอดเวลา ว่าจะหาเงินมาอย่างไร

เมื่อถึงบ้าน ผมจึงขอเงินแม่ ซึ่งแม่ก็ให้ แต่ก็บ่นน่าดู ว่าเอาไปทำไมตั้งเยอะ รุ่งขึ้นผมก็นั่งรถมาที่จังหวัดกาฬสินธุ์ อีกครั้งหนึ่ง เพื่อมาซื้อกล้อง ผมพกเงินมา เป็นค่ากล้อง 350 บาท ตกลงซื้อทันที ทั้ง ๆที่ผมเองก็ยังใช้ไม่เป็น คนขายกล้อง บอกผมว่า ถ่ายรูปเลยไหม ผมก็บอกว่า ก็ลองดู คนขายเขาก็ถ่ายให้ผมประมาณ 2-3 รูป ผมได้กล้องมาดีใจมาตลอดทาง เมื่อถึงบ้าน ก็ใช้กล้องถ่ายรูปบริเวณหลังบ้าน ต้นไม้บ้าง จนฟิลม์หมด ด้วยความที่ผมอยากรู้อยากเห็น จึงเอาฟิลม์ที่ถ่ายหมดแล้วมาล้าง ทันที เพราะคิดว่า ก็ล้างฟิลม์ นะ ล้างเสร็จแล้วค่อยเอาไปอัดภาพที่ร้านถ่ายรูป ไม่ต้องไปเสียค่าล้างอีก ผมเอาฟิลม์ที่แกะออกจากม้วน ลงล้างในโอ่งมังกรภายในห้องน้ำทันที เพราะอยากจะเห็นรูปที่เพิ่งถ่าย ล้างเท่าไหร่ก็ยังเหมือนเดิมคือไม่มีรูป ที่ถ่ายมาแม้นแต่รูปเดียว ในใจก็คิดว่า กล้องที่ซื้อมา เสีย ผู้ขายคงจะหลอกขายของให้เราอย่างแน่นอน ผมก็คิดไปว่า เออฝอยขัดหม้อ มาขูดดีกว่า ผมก็ไปหาฝอยขัดหม้อ มาขัด มันก็ไม่ได้ผลครับ ยังคงเหมือนเดิม ทำให้ผมเข่าอ่อน มืออ่อน ไม่มีแรงรู้สึกเสียดายเงินมาก แต่ก็ยากจะลองอีกที

รุ่งขึ้น ผมก็ไปที่ร้านถ่ายรูป เพื่อไปขอซื้อฟิลม์มาถ่ายรูป เจ้าของร้านก็บอกว่า ถ่ายรูปแล้วให้เอามาล้างที่ร้าน ผมก็ถามแบบคนไม่รู้ว่า ต้องเอามาล้างที่ร้านเหรอครับ เจ้าของร้านก็บอกว่า ต้องมาล้างที่ร้านเพราะจะมีน้ำยา "นี่เห็นไหม น้ำยาที่ตั้งอยู่นี่แหล่ะ ที่จะนำมาใช้ล้าง " ผมรู้สึกตาสว่างขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ได้บอกเจ้าของร้านว่า ผมเอาฟิลม์ลงไปล้างในโอ่ง เพราะรู้ได้ทันทีว่า การกระทำของผมไม่ถูกต้องตามหลักวิชาการแน่ ทางเจ้าของร้านยังบอกอีกว่า "ฟิลม์ นี่ ถูกแสงนิดเดียวก็เสียแล้ว เวลาเอาฟิลม์ออก อย่าให้ถูกแสง นะ เพราะฟิลม์จะเสีย " ผมคิดทันทีว่า โอ้หนอ การที่เราแกะฟิลม์ออกจากกรัก มันเสียตั้งแต่โดนแสงแล้ว กล้องคงไม่เสียเหมือนกับที่เราคิดตั้งแต่ตอนแรก แน่ แต่เป็นเพราะวิธีการล้างฟิลม์ที่ผมทำ มันไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้องอย่างแน่นอน ผมจึงเอาฟิลม์ที่ซื้อมาจากร้าน มาใส่กล้องแล้วจึงเริ่มต้นถ่ายใหม่ ผมจึงมีภาพสมัยที่ผมเรียน อยู่ที่โรงเรียนสมเด็จพิทยาคม ซึ่งเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์ สมัยที่ผมเรียน และถือว่าเป็นนักเรียนรุ่นแรกของโรงเรียน ที่มีความภาคภูมิใจ มาจนถึงทุกวันนี้

* * * * * * * * * * * * * *