www.narongthai.com  

คนแรกที่ผมขอถ่ายรูปด้วยคือ หญิงสาววัยรุ่นชาวเช็ก ดูท่าทางจะมีอายุราว 17-18ปี ประมาณนั้น เธอกำลังยืนรอรถรางอยู่คนเดียว รูปร่างเธอสูงประมาณ 170 ซม.ผมสีดำ ดัดเป็นลอนยาวประบ่า ปากนิดจมูกหน่อย แก้มแดงเรื่อ ๆ สวยดึงดูดใจชายอย่างพวกเรา สาวน้อยสวมชุดคลุมสีดำเพราะอากาศที่ เช็กตอนนั้นก็ราว 0 องศา ประมาณว่าอยู่ในตู้เย็นผมว่าเธอสวยใช้ได้ทีเดียวครับ(มีรายละเอียด ดวงตา...ภาษาหัวใจ)

พลันที่ผมและคณะทานอาหารพื้นเมืองและฟังดนตรีพื้นเมืองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็จะเดิน ออกมาภายนอกร้านแต่ก็ต้องชงัก เพราะข้างนอกมีหิมะตก ผมหันกลับก็เจอกับคุณเปี๊ยกที่ยืนอยู่ด้านหลังผม คุณเปี๊ยกกระซิบผมว่า คุรแก้วถ่ายรูปซิ ผมก็ถามกลับไปว่าเขาจะให้ถ่ายรึ คุณเปี๊ยกบอกว่า ให้ถ่าย เอ้าอย่างนั้นคุณถ่ายก่อน ดูเหมือนว่า สาวออกเตรียฟังการสนทนาภาษาไทยของเรารู้เรื่องคุณเปี๊ยกพลันหันไปยิ้มส่ง สายตาให้

ในขณะที่ผมหันรีหันขวางอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นสาวน้อยชาวเยอรมันสูงโปร่งขาวสวย ผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้า ยืนมองหาใครสักคนแต่คงไม่ใช่ผมอย่างแน่นอนครับ เธอสวมชุดแดงตัดกับสีผิวที่ขาวสะอาดตา เธอก็แอบชำเรืองดูผมเหมือนกันว่าผมจะมาไม้ไหน

เนื้อหาที่นำเสนอ จะเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ ที่หลายท่านอาจจะคาดไม่ถึง เช่น เรื่องราวของส้วม ที่ทั้ง 3 ประเทศ ให้ความสำคัญ และผมก็ได้นำมาเขียนเป็นเรื่องราวเล่าสู่กันฟัง โดยใช้คำง่าย ๆ นอกจากนี้ยังมีเรื่องราวของ เบียร์ ที่หลายท่านได้ยินมาว่าถ้าไปเยอรมันจะต้องไปดื่มเบียร์ ทำไมเขาจึงดื่นเบียร์ เป็นชีวิตจิตใจ เรื่องราวของพระนางซีสซี่ หรือพระนางซีซี่ ที่บางท่านรู้จัก ผมก็ได้รวบรวมค้นคว้ามาให้ท่านอ่าน

ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า อายุที่ได้มาคือ เวลาที่หมดไป และสายน้ำจะไม่ไหลกลับ ทำให้ผมคิดว่า โลกนี้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ไม่ซ้ำรอยเดิม แม้นว่าเราจะไปยืนอยู่จุดเดิมก็ตาม ไม่ซ้ำที่เดิมอย่างแน่นอน ดังนั้นผมจึงบันทึกภาพที่ผ่านพบ เป็นจำนวนมากเท่าที่อุปกรณ์จะรองรับได้ จึงทำให้ผมมีข้อมูลที่จะนำมาเล่ามากมายไม่จบสิ้น

มีคนเคยพูดกับผมหลายคนว่า ไม่เห็นได้อะไรกับการศึกษาดูงาน แต่ผมกลับมองว่า ผมได้เยอะนะ ผมจึงมีความพยายามที่จะถ่ายทอด สิ่งที่ผมได้รับออกมาเป็นหนังสือ โดยใช้สื่ออินเตอร์เน็ต เผยแพร่ข้อมูลข่าวสารที่ผมได้เขียน เพราะผมมีความรู้สึกว่า ถ้าผมไม่เขียน มันจะวนเวียนอยู่ในหัวสมองของผม รู้สึกหนักอึ้ง แต่พอได้ขีด ๆ เขียน เอาความทรงออกมา ผมมีความรู้สึกว่า ผมสบายขึ้นไม่เครียด และอยากจะเขียนต่อไปเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่