www.narongthai.com  

   

ชีวิตนักข่าว ตอน...กระเป๋าฉีก โดย ณรงค์ ชื่นนิรันดร์ 4 พฤศจิกายน 2542 วันนี้ผมออกจากบ้านมาทำงานที่สวท.ตะกั่วป่า ถ้าเรียกเต็ม ๆ อย่างเป็นทางการ ต้องบอกว่าสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทยอำเภอตะกั่วป่า โอ้ย...ยาวไป เรียกสั้น ๆ ว่า สวท.ตะกั่วป่า ก็พอ ตึกที่ทำงานเป็นกล่องสี่เหลี่ยม  คล้ายกล่องไม้ขีดไฟตราพญานาค ไม่รู้ใครออกแบบ วันนั้น ผมใส่กางเกงตัวเก่าและเก่ง เพราะใส่มาตั้งแต่วันจันทร์ นี่ก็ปาเข้าไปเป็นวันพฤหัสบดี แล้ว ดูหน้าเพื่อนร่วมงานแต่ละคนมีแต่หน้าผูกโบว์ คร่ำเคร่งไปหมด เกิดอะไรขึ้น ว่ะ เนี่ย ถึงแม้นว่ายังอยู่ในตอนต้นเดือน โกโรจน์ ได้ข่าวว่า ไอ้ยุ่น จะไม่ยอมผ่อนรถมอเตอร์ไซด์ ที่โกโรจน์ อุตสาห์เอาชื่อเป็นประกัน แล้วเอารถออกมาขี่....ใบหน้าก็เลยไม่ค่อยแจ่มแช่มชื่นซักเท่าไหร่ ส่วนพี่โดม ก็ดูไม่ค่อยสดทั้ง ๆ ที่เพิ่งผ่านวันที่ 31 ตุลาคม 2542 มาหมาด ๆ และเพิ่งจ่ายเงินไป 5,000 บาท เพื่อเป็นค่าเทอมลูก ที่โรงเรียนอนุบาลนิลุบล แต่ก็เบิกได้ ส่วนน้องพิน เองก็ดูหน้าออกจะเจี๋ยมเจี้ยม เพราะไม่มั่นใจว่าเงินเดือน 4,500 บาท จะอยู่ได้ถึงสิ้นเดือนหรือเปล่า ผมเองก็ดูเหมือนว่าจะกระเป๋าฉีกเหมือนกับเพื่อน ๆ ทุกคน ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะปรับทุกข์กับใคร...ก็เลยนึกถึงน้อง ยูซ่า ที่พอจะมีสตางค์ ผมจึงเข้าไปคุยด้วย เพราะมั่นใจว่าสามีเธอที่อยู่ช่อง 3 กระเป๋าคงไม่ฉีกเหมือนผม ผมพูดด้วยท่าทาง ขึงขัง จริงจังว่า "นี่น้องยูซ่า ว่างไหมพี่มีเรื่องเดือดร้อน" "มีเรื่องอะไรหรือโกขวด" น้องยูซ่าทำสีหน้า งง ๆ ก่อนจะหยิบแผ่นซีดีใส่ในเครื่อง ถามผมว่า กระเป๋าฉีกจริง ๆเหรอพี่ ผมบอกว่า "จริง จริ๊ง " "แล้วโกขวดมีเงินเก็บตั้งเยอะ ใครทำให้กระเป๋าพี่ฉีก จะให้น้องช่วยอะไรไหม " น้องยูซ่า ถาม ก่อนที่จะหันไปเปิดสปอตที่เธอกำลังจัดรายการวิทยุ โลกสวยด้วยสีสัน  ผมบอกเธอด้วยท่าทีจริงจัง ขึงขังว่า "กระเป๋าฉีกจริง ๆ และพี่ก็เป็นคนทำเอง " น้องยูซ่า ทำหน้าตาอย่างเห็นใจ กับเรื่องกระเป๋าฉีก เพราะเธอไม่คิดว่าผมจะหมดตัว แต่ก็แฝงด้วยความแปลกใจ ดูท่าทางเธอจะเชื่อผมอย่างสนิทใจ ผมเองก็อดที่จะขำไม่ได้ ก็เลยบอกตรง ๆ ว่า "นี่ไงกระเป๋าฉีก" ผมทำท่าล้วงกระเป๋าด้านขวาออกมาให้ดูจนเห็นกระเป๋ากางเกงที่ฉีกขาดจนเห็นกางเกงในสีกรมท่า เท่านั้นแหล่ะ ทุกคนรวมทั้งน้องยูซ่า หัวเราะกันลั่นสถานี ผมเลยบอกว่า "นี่แหล่ะที่เรียกว่ากระเป๋าฉีกจริง ๆ " ฮา...เพราะกางเกงตัวที่ผมใส่มาตั้งแต่วันจันทร์ จนถึงวันพฤหัสบดี กระเป๋าจะไม่เปื่อย จนกระเป๋าฉีกได้อย่างไร นี่แหละชีวิตนักข่าว ที่มีแต่ความสนุกสนาน เออ ....เหนื่อย หัวเราะเหนื่อยแน่ะ * * * * * *