สมัยเมื่อผมยังเป็นเด็ก อายุประมาณ 5-6 ปี ก็เริ่มที่จะหัดจักรยาน แล้ว แต่ว่าจักยานที่หัดดูมันใหญ่มาก ถึงแม้นว่ามันจะเป็นจักรยานผู้หญิง จำได้ว่า ผมได้ขอไอ้ยุทธ มันขี่จักรยานที่พ่อมันซื้อให้ มันก็ไม่ยอมขอเท่าไหร่มันก็ไม่ยอม มันหวงมาก ความจริงผมกับไอ้ยุทธ ก็เป็นญาติกัน เพราะพ่อของมันเป็นน้องชายพ่อผม

ผมกลับบ้าน ก็บอกพ่อทันทีว่า ขอจักรยานไอ้ยุทธมันขี่ มันไม่ให้ ขอเท่าไหร่มันก็ไม่ให้ มันหวงมาก พ่อบอกผมว่า เออเดียวพ่อจะซื้อคันเล็ก ๆ ให้ ไปส่งหมูที่กรุงเทพ เที่ยวหน้านี้พ่อจะซื้อจักรยานมาฝากนี่ขนาดว่า พ่อขี้เหนียว นะ พอเจอลูกอ้อนของผม ก็ยอมแพ้ไม่ได้

ในที่สุดก่อนที่ผมจะได้จักรยานคันน้อย ก็ต้องล่อจักรยานผู้หญิงคันใหญ่ก่อน หัดไปเจ็บไข่ไป เพราะพลาดท่าที่ไร มีอันต้องเจ็บไข่ เพราะกว่าจะปีนขึ้นขี่จักรยานได้ ก็ต้องกะตาบ กะตาบ ขาข้างซ้ายอยู่ที่บันได ขาข้างขวา อยู่กับพื้นเพื่อประคอง จักรยานพุ่งไปไกล ๆ จึงจะตะกายขึ้นขี่ได้ บางครั้งพลาดร้องโอ้ย นี่มันน้อยไป

วันนั้นความฝันก็เป็นความจริง ผมขี่จักรยานได้ โอ้ยมันสุขอะไรปานนี้ ขี่ไปยิ้มไป ไม่มีใคร เราก็ยิ้มกับตัวเอง อยากให้เวลามันหมุนกลับ จังเลย เพราะนานมากแล้วที่ไม่มีความสุขขนาดนี้

ณรงค์ ชื่นนิรันดร์:Narong Chunnirun 16 ก.ค.50 เวลา 13.37 น.